Transatlantic Relations in Post-Bipolar Era: Strategy for a “New Europe”

Abstract

Współcześnie region określany mianem Nowej Europy doświadcza złożonego i ważnego okresu rozwoju w swojej historii. Większość państw regionu znajduje się na ostatnim etapie transformacji: zrywają z pozostałościami geopolitycznego porządku z czasów dominacji Związku Radzieckiego i koncentrują się na uczestnictwie w formach regionalnej lub globalnej integracji. Podobny scenariusz miał miejsce w Europie Środkowo-Wschodniej pod koniec XX w. W obu przypadkach kluczowe znaczenie miało oddziaływanie aktorów zewnętrznych, głównie jednoczącej się Europy i Stanów Zjednoczonych, którzy budowali paradygmat rozwoju państw regionu. Stawały one w obliczu dylematu wyboru pomiędzy atlantyckim wektorem polityki zagranicznej (pozycja Stanów Zjednoczonych jest tradycyjnie mocna w regionie) a pogłębianiem współpracy z Unią Europejską, do której większość z nich należy.

Сегодня регион, который часто называют „Новой Европой” переживает очень сложный и важный период политической истории. Большинство государств этого региона находятся на определенном этапе окончательной трансформации: покончив с геополитическими построениями советского периода, переориентируются на ту или иную форму региональной или глобальной интеграции. Очень похожая ситуация была в Центральной и Восточной Европе в конце ХХ века. В обоих случаях воздействие зарубежных акторов, в первую очередь Объединенной Европы и США, политика которых в основном формирует дальнейшую парадигму развития в этих регионах, имеет первостепенное значение. Эти государства фактически сталкиваются с дилеммой выбора между развитием Атлантического внешнеполитического вектора (позиция Соединенных Штатов традиционно сильна в этом регионе) и углублением интеграционных процессов в Европе, к которой в основном они принадлежат.