Polityka wynagradzania osób zarządzających w bankach publicznych w Polsce

Abstract

Nieefektywna polityka wynagradzania naczelnej kadry kierowniczej w instytucjach sektora usług finansowych uznana została za jedną z przyczyn ostatniego kryzysu finansowego. Polityka wynagrodzeń stosowana przez czołowe korporacje finansowe zachęcała do podejmowania ryzykownych decyzji nastawionych na wyniki krótkookresowe, które gwarantowały wysokie premie kadrze zarządzającej. Światowy kryzys finansowy dotknął Polskę w ograniczonym stopniu. Ta relatywnie dobra sytuacja rodzi naturalne pytanie o przyczyny, które do tego doprowadziły. W tym kontekście wydaje się być interesujące dokonanie oceny jakości i efektywności mechanizmów nadzoru korporacyjnego stosowanych w polskich bankach, ze szczególnym uwzględnieniem standardów polityki wynagradzania kadry kierowniczej najwyższego szczebla. Głównym celem pracy doktorskiej jest ocena jakości polityki wynagradzania kadry zarządzającej w bankach notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie w latach 2005 – 2013. Ocena wybranych standardów polityki wynagradzania kadry kierowniczej w bankach publicznych w Polsce wskazała na występowanie szeregu interesujących zjawisk. Banki zobowiązane są do przestrzegania przepisów prawa w zakresie polityki wynagradzania menedżerów. Dobrą praktyką jest także stosowanie regulacji środowiskowych obejmujących także ten obszar nadzoru korporacyjnego. Jednakże sama deklaracja nie oznacza, że bank w rzeczywistości podporządkowuje się tym wymogom. Istotny jest przede wszystkim zakres i jakość informacji o polityce wynagradzania, udostępnianych przez banki. Nie można bowiem mówić o stosowaniu tych samych standardów corporate governance w przypadku banków, które w inny sposób odnoszą się do przepisów w zakresie transparentności, długoterminowych programów motywacyjnych, komitetu ds. wynagrodzeń, czy też samej struktury wynagrodzenia zarządu.