Acta Universitatis Lodziensis. Folia Iuridica 2020/92
http://hdl.handle.net/11089/37598
2024-03-28T23:48:45ZPrzestępstwo polityczne jako kategoria prawnokarna
http://hdl.handle.net/11089/37639
Przestępstwo polityczne jako kategoria prawnokarna
Kuczur, Tomasz
Political crimes, even though they were not ‘explicitly’ defined by the legislator in the contemporary code solution of June 6, 1997, constitute a specific set of prohibited acts, undertaken by the perpetrator under specific political and social conditions. In the criminal code of 6 June 1997, the legislator distinguished the factual states of acts directed against the state (similarly in the Criminal Code of 1969 and the Penal Code of 1932), which bear the features of punishable acts of a political nature. In the interwar period, the acts were specified in two ordinances of the President of the Republic of Poland from 1928 and 1934, penalizing the crime of espionage, and in the penal code of 1932. The typification of these acts was not too complicated and was quite uniform. After 1944/1945, the term ‘counter-revolutionary crime’ was coined in the doctrine of communist criminal law. The nature of the decrees of 1944–1946 settling with the past dominated the interpretations of this concept until 1956. After the October coup, this prohibited act was treated differently. At that time, there was a departure from hyper-criminalization and hyper-penalization of similar behaviors in favor of the persistence of pro-criminalization and pro-penalization tendencies. Doctrinal considerations on the treatment of acts defined as counter-revolutionary crimes dominated at that time its criminal characteristics. A counter-revolutionary act was always a political act. Forcing the penal code of 1969 into the legal system of the state organized the catalog of political acts directed against the state. They were already defined in the title of a chapter of the 1969 Penal Code – as crimes against the political and economic interests of the state. After the breakthrough of 1989 and the initiation of the process of systemic deconstruction, the legislator was faced with the challenge of rehabilitation of people sentenced for (political) activities for the sake of the independent existence of the Polish state and the issue of the settlement of previous criminal (political) state activities. Finally, in the Penal Code of 1997, Art. 127–137 (9) a list of acts against the state that should be defined as political crimes was defined.; Przestępstwa polityczne, mimo że „wprost” nie zostały przez ustawodawcę określone we współczesnym rozwiązaniu kodeksowym z 6 czerwca 1997 r., stanowią określony „zestaw” czynów zabronionych, podejmowanych przez sprawcę w określonych uwarunkowaniach politycznych i społecznych. Ustawodawca w kodeksie karnym z 6 czerwca 1997 r. wyodrębnił stany faktyczne czynów skierowanych przeciwko państwu (podobnie w k.k. z 1969 r. i k.k. z 1932 r.), które noszą znamiona czynów karalnych o charakterze politycznym. W okresie dwudziestolecia międzywojennego czyny zostały dookreślone w dwóch rozporządzeniach Prezydenta RP z lat 1928 i 1934, penalizujących przestępstwo szpiegostwa oraz w kodeksie karnym z 1932 r. Typizacja tych czynów nie miała charakteru zbyt skomplikowanego i była dość jednorodna. Po roku 1944/1945 w doktrynie komunistycznego prawa karnego ukształtował się termin: przestępstwo kontrrewolucyjne. Charakter tzw. dekretów rozliczeniowych z lat 1944–1946 zdominował interpretacje tego pojęcia do roku 1956. Po przełomie październikowym inaczej traktowano ten czyn zabroniony. Nastąpiło wówczas odejście od hiperkryminalizacji i hiperpenalizacji podobnych zachowań na rzecz utrzymywania się tendencji prokryminalizacyjnych i propenalizacyjnych. Doktrynalne rozważania na temat ujmowania czynów określanych jako przestępstwo kontrrewolucyjne zdominowały w tym czasie jego charakterystykę kryminalną. Czyn kontrrewolucyjny był zawsze czynem politycznym. Wtłoczenie do systemu prawnego państwa kodeksu karnego z 1969 r. uporządkowało katalog czynów politycznych skierowanych przeciwko państwu. Określono je, już w nazwie rozdziału kodeksu karnego z 1969 r., jako przestępstwa przeciwko interesom politycznym i gospodarczym państwa. Po przełomie roku 1989 i zapoczątkowaniu procesu dekonstrukcji systemowej, przed ustawodawcą stanęło wyzwanie związane z rehabilitacją osób skazanych za działalność (polityczną) na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego oraz zagadnienie rozliczenia wcześniejszej kryminalnej (politycznej) działalności państwowej. Wreszcie w kodeksie karnym z 1997 r. ponownie stypizowano w art. 127–137 (9) katalog czynów skierowanych przeciwko państwu, które należy określić jako przestępstwa polityczne.
2020-11-03T00:00:00ZGlosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 czerwca 2018 r., II AKa 111/18
http://hdl.handle.net/11089/37637
Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 czerwca 2018 r., II AKa 111/18
Grzegorczyk, Piotr; Wardak, Zbigniew
The article is a critical comment to the judgment of the Łódź Court of Appeal of 14 June 2018, II AKa 111/18. The authors, noticing the complex issues of firearms both under criminal law and on the level of criminal doctrine, made an attempt to specify the premises for the qualification of firearms and firing devices such as the Zoraki revolver. Undoubtedly, these revolvers meet part of the criteria of the definition of firearms from art. 7 u.b.a., because they are a portable barrel weapon, which launches projectiles and was designed to shoot missiles, but taking as a starting point the interpretation of this article, it is still necessary to determine whether the substance used in the firing mechanism is a “propellant material”, which the court did not do. The authors specify this term by excluding the use of the colloquial understanding of this wording and by referring to the specialist language specified in the defense standard, which contains definitions of explosives. The comment also touches the issue of the “danger” premise of firearms and interpretation problems based on the content and system interpretation of art. 7 item 1 of u.b.a., art. 263 and art. 280 § 2 of the Penal Code. The authors argument, that the current wording of art. 7 item 1 u.b.a. does not allow independent, full reconstruction of all significant features for criminal liability. This comment also expresses de lege ferenda postulates regarding the change in the definition of art. 7 item 1 u.b.a. and introducing the energy criteria for firearms and specifying the premise of “propellant material” by stating that it is explosive or propellant or initiating material, which would allow for a precise assessment as to the legal qualification of penalized behavior.; Artykuł stanowi krytyczną glosę do wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 czerwca 2018 r., II AKa 111/18. Autorzy, dostrzegając złożoną problematykę zagadnienia broni palnej zarówno na gruncie prawa karnego, jak i na płaszczyźnie doktryny kryminalistycznej, podjęli w glosie próbę dookreślenia przesłanek kwalifikacji broni palnej i urządzeń strzelających, takich jak rewolwer Zoraki. Niewątpliwie omawiane rewolwery spełniają część kryteriów z definicji broni palnej z art. 7 u.b.a., bowiem stanowią przenośną broń lufową, która miota i została przeznaczona do miotania pocisków, jednak biorąc za punkt wyjścia wykładnię treściową tegoż artykułu, konieczne jest jeszcze określenie, czy wykorzystana w mechanizmie wystrzału substancja jest „materiałem miotającym”, czego sąd nie uczynił. Pojęcie to Autorzy precyzują poprzez wykluczenie zastosowania potocznego rozumienia tego sformułowania i odwołanie się do języka specjalistycznego określonego w normie obronnej, zawierającej definicje zakresowe materiałów wybuchowych. W glosie poruszona jest także kwestia znamienia „niebezpieczeństwa” broni palnej i problemów interpretacyjnych na gruncie wykładni treściowej i systemowej art. 7 ust. 1 u.b.a., art. 263 i art. 280 § 2 k.k. Autorzy argumentują w ten sposób stanowisko, że obecne brzmienie art. 7 ust. 1 u.b.a. nie umożliwia samodzielnej, pełnej rekonstrukcji wszystkich istotnych znamion do przyjęcia odpowiedzialności karnej. Glosa wyraża także postulaty de lege ferenda odnośnie zmiany brzmienia art. 7 ust. 1 u.b.a. i wprowadzenia kryterium energetycznego dla broni palnej oraz dookreślenia przesłanki „materiału miotającego” poprzez stwierdzenie, iż jest to materiał wybuchowy albo materiał miotający lub inicjujący, co pozwoliłoby na precyzyjną ocenę co do kwalifikacji prawnej penalizowanych zachowań.
2020-10-09T00:00:00ZGlosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., Sygn. Akt III CZP 20/17, w sprawie kompensacji wydatków poniesionych przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego
http://hdl.handle.net/11089/37638
Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r., Sygn. Akt III CZP 20/17, w sprawie kompensacji wydatków poniesionych przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego
Pytkowski, Michał
In a commentary to the resolution of the Supreme Court regarding the issue of compensation of expenses made on the loan of a substitute means of communication by the victim in a traffic accident, doubts that may arise in the context of case law and practice as well as contradictions in the internal justification of this resolution were indicated. The theoretically correct course of reasoning presented by the Supreme Court presents the arguments derived from the practice and life experience of motor vehicle users, highlighting the idealistic vision of the functioning of the replacement vehicle rental market, presented by the adjudication panel.; W glosie do uchwały Sądu Najwyższego dotyczącej problematyki kompensacji wydatków poczynionych na najem zastępczego środka komunikacji przez poszkodowanego w wypadku komunikacyjnym wskazano wątpliwości, jakie mogą się nasuwać w kontekście dotychczasowego orzecznictwa i praktyki, a także sprzeczności wewnętrzne uzasadnienia tej uchwały. Teoretycznie poprawnemu tokowi rozumowania przedstawionemu przez Sąd Najwyższy przedstawiono argumenty płynące z praktyki i doświadczenia życiowego użytkowników pojazdów mechanicznych, uwypuklające idealistyczną wizję funkcjonowania rynku najmu pojazdów zastępczych, przedstawioną przez skład orzekający.
2020-10-09T00:00:00ZSankcyjna decyzja nakazująca jako instrument zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu na środowisko
http://hdl.handle.net/11089/37636
Sankcyjna decyzja nakazująca jako instrument zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu na środowisko
Korzeniowski, Piotr
The aim of this paper is to discuss the main issues related to penalty prescriptive decisions, used by environmental protection authorities pursuant to the Act of 27th April 2001 on the environmental protection. The question of the legal instruments to prevent adverse influence on the environment has been discussed since many years. There are many publications in the literature devoted to this problem. As it can be seen from the number of the judgements issued by the Supreme Administrative Court, the practical side of the problem is of significance. For this reason, it is worth to make once again an attempt to analyse Art. 363 of the Act of 27th April 2001 on the environmental protection, which would constitute an attempt to make a certain synthesis of the problems arising from the application of such decisions.; Celem niniejszego artykułu jest omówienie głównych problemów związanych ze stosowaniem przez organy ochrony środowiska sankcyjnej decyzji nakazującej na gruncie ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska. Od lat toczy się ożywiona dyskusja w sprawie instrumentów prawnych zapobiegania negatywnemu oddziaływaniu na środowisko. Piśmiennictwo na ten temat jest bogate. Liczba orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego świadczy o doniosłości praktycznej tego zagadnienia. Warto z tego powodu podjąć jeszcze jeden wysiłek analizy art. 363 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, która stanowić będzie próbę pewnej syntezy problemów związanych ze stosowaniem tej decyzji.
2020-10-09T00:00:00Z