Filozofia Carla Schmitta i jej wędrówki po młodej polskiej demokracji.

Abstract

Transformacje ustrojowe krajów dawnego ZSRR wywołały falę przemian w sposobie patrzenia na rolę państwa i władzy w sferze publicznej. Wraz ze zmianami w perspektywach oferowanych przez środowiska intelektualne czy opiniotwórcze, zmieniły się również odgrywane przez nie role społeczne, czego oznaką jest pojawienie się rozproszonych tłumaczy czyli, idąc za Baumanem, postaci zajmujących się wyjaśnianiem nowej rzeczywistości przy pomocy pozalokalnych interpretacji. Jedną z postaci, która zyskała dzięki tym przekładom uznanie i ustanowiła nowy punkt ciężkości w debacie publicznej od lat 90. począwszy był niemiecki teoretyk prawa i politolog – Carl Schmitt. W niniejszym artykule filozofia Schmitta będzie traktowana jako tzw. wędrująca teoria , czyli taka, która nie jest poddawana, potocznie pojmowanej recepcji dzieła , lecz stanowi rekontekstualizowany obiekt sporu i negocjacji w środowisku pozaźródłowym, które w tym przypadku stanowi Polska – kraj uznawany za modelową młodą demokrację i podążający za metanarracją liberalno-demokratyczną. Poddana próbie analizy z perspektywy tzw. zwrotu translacyjnego zostanie literatura przedmiotu dotycząca Schmitta i wybranych odczytań jego myśli, a także sposób, w jaki te interpretacje współtworzą ogólniejszy rezerwuar symboliczny.