The Metaphysics of Touch: Remarks on the Margins of Richard Kearney’s Touch

Abstract

This paper examines Richard Kearney’s book Touch: Recovering our most vital sense, analysing how Kearney positions touch as our most fundamental sense in an increasingly digital and disembodied world. The author first contextualizes Kearney’s work within recent empirical and philosophical research on touch, comparing it with approaches by Fulkerson, Linden, Banissy, and Classen. The paper then explores Kearney’s central concept of tact, which represents a special bodily intelligence that precedes abstract knowledge and serves as the foundation for all sensory experience. Through philosophical analysis drawing on Aristotle and phenomenological traditions, Kearney challenges the dominant Western opto-centric tradition that privileges sight over touch. The author highlights Kearney’s argument that touch has healing potential through the archetype of the “wounded healer” and discusses how Kearney proposes a balanced integration of physical and virtual experiences to counter the modern process of excarnation (i.e. disembodiment). The paper concludes that Kearney’s rehabilitation of touch represents not just a philosophical project but an urgent cultural imperative for reintegrating our individualized selves and communities through embodied contact.

Niniejszy artykuł analizuje książkę Richarda Kearneya Touch: Recovering our most vital sense, badając, w jaki sposób Kearney pozycjonuje dotyk jako nasz najbardziej fundamentalny zmysł w świecie, który staje się coraz bardziej cyfrowy i odcieleśniony. Autor najpierw kontekstualizuje pracę Kearneya w ramach najnowszych empirycznych i filozoficznych badań nad dotykiem, porównując ją z podejściami Fulkersona, Lindena, Banissy’ego i Classen. Następnie analizuje centralne Kearneyowskie pojęcie taktu, które reprezentuje szczególną inteligencję ciała, poprzedzającą wiedzę abstrakcyjną, i służy jako podstawa dla wszystkich doświadczeń zmysłowych. Poprzez analizę filozoficzną czerpiącą z tradycji arystotelesowskiej i fenomenologicznej, Irlandczyk rzuca wyzwanie dominującej zachodniej tradycji optocentrycznej, która uprzywilejowuje wzrok nad dotykiem. Autor podkreśla argument Kearneya, że dotyk ma potencjał terapeutyczny, i omawia, w jaki sposób filozof proponuje zrównoważoną integrację doświadczeń fizycznych i wirtualnych, aby przeciwdziałać współczesnemu procesowi ekskarnacji (odcieleśnienia). W konkluzji autor uznaje, że rehabilitacja dotyku przez Kearneya stanowi nie tylko projekt filozoficzny, ale pilny kulturowy imperatyw reintegracji naszych zindywidualizowanych jaźni i społeczności poprzez ucieleśniony kontakt.