Umowa urbanistyczna w procesie rewitalizacji obszarów zdegradowanych – charakter i konsekwencje prawne

Abstract

The urban planning agreement is one of the planning and spatial development instruments used during the revitalisation process of degraded areas. This article analyses administrative law norms, the legal nature, and consequences of concluding an urban planning agreement. This agreement is classified as a non-authoritative, bilateral administrative action of a civil law nature. By concluding such an agreement with a municipality, the investor undertakes to carry out complementary investments – such as social and technical infrastructure or housing units –at their own expense, which are then transferred free of charge to the municipality. Based on dogmatic and legal analysis and administrative court case law, the article aims to characterise urban planning agreements and highlights the consequences of their conclusion.

Umowa urbanistyczna jest jednym z instrumentów planowania i zagospodarowania przestrzennego, wykorzystuje się ją podczas procesu rewitalizacji obszarów zdegradowanych. W niniejszym artykule skupiono się na analizie norm prawa administracyjnego, a także charakteru prawnego oraz konsekwencji prawnych zawarcia umowy urbanistycznej. Umowa ta klasyfikuje się do niewładczych i dwustronnych form działania administracji o charakterze cywilnoprawnym. Przez zawarcie takiej umowy z gminą inwestor zobowiązuje się do budowy na własny koszt, a następnie – nieodpłatnego przekazania – na rzecz gminy inwestycji uzupełniających, tj. infrastruktury społecznej, technicznej lub lokali mieszkalnych. Niniejszy artykuł, oparty na analizie dogmatycznoprawnej oraz na przykładzie orzecznictwa sądów administracyjnych, ma na celu scharakteryzowanie umowy urbanistycznej, a także wskazanie konsekwencji jej zawarcia.