Epicka historiografia we współczesnej prozie polskiej

Abstract

Przedmiotem rozprawy jest wykorzystanie form epickiej historiografii w konkretnych, ustrukturowanych gatunkowo, dziełach literackich. Termin epicka historiografia, jako nazwa techniki narracyjnej, krzyżuje się z wyznacznikami pojęcia gatunkowego —„powieść historyczna”, określającego obecnie gatunek wielopostaciowy, cały czas jednak programowo nawiązujący do szeroko rozumianej historii. Jednym z ważnych problemów podejmowanych w rozprawie jest problem dopuszczalnej relacji pomiędzy tzw. prawdą historyczną a zmyśleniem artystycznym. Dysertacja ma charakter interdyscyplinarny i odwołuje do ustaleń teoretyków historii. Autorka poddaje analizie powieści: Teodora Parnickiego, Hanny Malewskiej, Witolda Jabłońskiego, Andrzeja Sapkowskiego, Joanny Olczak-Ronikier. W zakończeniu autorka stawia tezę, że mimo wszelkich zmian w obrębie wyznaczników strukturalnych (w tym gatunkowych, jakie zaszły w powieści historycznej) możemy dookreślić „powieść o historii”, wskazując na właściwe jej cechy epickiego dyskursu, a tym samym ograniczając postmodernistyczny paradygmat zacierania wszelkich różnic między konwencjami i gatunkami literackiej wypowiedzi.