Räume der Relationalität und Temporalität in LUTZ SEILERS Stern 111

Abstract

LUTZ SEILERS Roman Stern 111 (2020) folgt den sehr unterschiedlichen Erfahrungen eines Ehepaars aus dem thüringischen Gera und ihres erwachsenen Sohns, Carl, über einen Zeitraum von sechzehn Monaten unmittelbar nach dem Mauerfall. Am Beispiel der Eltern, die sich Richtung Westen aufmachen, werden u.a. soziale Muster des kapitalistischen Systems kritisiert. Der Sohn macht dagegen die Erfahrung eines alternativen sozialen Modells, als er sich in Berlin-Mitte der dortigen Hausbesetzerszene anschließt. Zwar befinden sich die konvivialistischen Beziehungsstrukturen zwischen den Hausbesetzern und ihrer Umwelt bald wieder in Auflösung, doch führt dieses Scheitern zur Entwicklung Carls zu einem sich seiner Relationalität bewussten Ich. Das lässt sich als ‚Poetik des Scheiterns‘ fassen, denn im Scheitern des sozialen Modells wird eine Temporalität geschaffen, in der neue Dynamiken und Beziehungsgeflechte entstehen können. Es entsteht eine ästhetische Eigenzeit: ein Raum von Freiheit, der weitere Möglichkeiten des Zusammenlebens vorstellbar macht.

LUTZ SEILER'S novel Stern 111 (2020) follows the contrasting experiences of a married couple from Gera in Thuringia and their adult son, Carl, over a period of sixteen months immediately after the fall of the Berlin Wall. The experience of the parents who head west throws a critical light on social patterns of the capitalist system. The son, on the other hand, experiences an alternative social model when he joins the squatter scene in Berlin-Mitte. Although convivialist structures within the group of squatters that has adopted Carl and with their environment soon disintegrate, Carl develops into a relational self who becomes aware of his relationality in the process. This can be understood as a ‘poetics of failure’, because with the failure of the social model a temporality is created, which allows for new dynamics and networks of relationships. What emerges is an aesthetic time-space (‘Eigenzeit’) that makes further possibilities of living together imaginable.

Powieść Stern 111 (2020) LUTZA SEILERA śledzi różne doświadczenia małżeństwa z Gery w Turyngii i ich dorosłego syna, Carla, w okresie szesnastu miesięcy bezpośrednio po upadku muru berlińskiego. Społeczne wzorce systemu kapitalistycznego są krytykowane na przykładzie rodziców, którzy wyjeżdżają na Zachód. Z drugiej strony syn doświadcza alternatywnego modelu społecznego, gdy dołącza do sceny skwaterów w dzielnicy Berlin-Mitte. Chociaż struktury relacji społecznych (konwiwialistycznych) wkrótce się rozpadają, ta porażka prowadzi do rozwoju Carla, który uświadamia sobie własną pozycję wśród innych ludzi. Można to podsumować jako ‚poetykę porażki’, ponieważ niepowodzenie modelu społecznego tworzy tymczasowość, w której mogą pojawić się nowe dynamiki i sieci relacji. Czas estetyczny wyłania się jako przestrzeń wolności, która pozwala wyobrazić sobie dalsze możliwości wspólnego życia.