Rola duchowieństwa na dworze cesarzy wczesnobizantyńskich

Abstract

W rozprawie podjęty został temat stosunków między państwem a Kościołem w cesarstwie bizantyńskim. Celem jest ukazanie roli duchowieństwa na dworze cesarzy wczesnobizantyńskich, przy czym rola rozumiana jest jako aktywność i znaczenie kleru na dworze cesarskim. Rozważania dotyczą przede wszystkim duchowieństwa wschodniego, bizantyńskiego, sporadycznie odnosząc się do duchownych zachodnich. Problematyka podejmowana w rozprawie analizowana jest w okresie wczesnobizantyńskim — od momentu pokonania Licyniusza przez Konstantyna Wielkiego po rok 602, czyli koniec panowania Maurycjusza. Omówione zostały pozycja prawna i gospodarcza Kościoła w państwie wczesnobizantyńskim, relacje między państwem a organizacją kościelną, oficjalne stanowisko Kościoła wobec kwestii przebywania duchownych na dworze, a także rola patriarchów Konstantynopola, Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy na dworze cesarskim i aktywność w kręgach dworskich pozostałego kręgu określanego jako „duchowieństwo prowincjonalne”.