Traumas and Glories: Politics, Narratives and Memory Under the Rule of the Justice and Development Party in Turkey

Abstract

This paper examines the use of memory as a political tool by the Justice and Development Party (AKP) government, emphasising the impact of the official historical narrative on commemoration of selected historical traumas and glories, in addition to its influence on collective identity. Over the last two decades, Turkey has undergone a cultural transformation under the rule of the AKP. This transformation has taken place through reevaluation of the Islamic-Ottoman past while distancing itself from Kemalist secularism. Adhering to the principles of Islam, the AKP has articulated its political agenda through a cultural initiative inspired by Turgut Özal’s Neo-Ottomanism. To this end, a series of narratives was developed under a cultural programme based on nostalgia for the Ottoman while scrutinising different aspects of the country’s secular paradigm. The programme was carried out through the commemoration of identity, including the Conquest of Constantinople in 1453 as well as the construction of ‘sites of memory’, such as museums, theme parks or mosques. The establishment of ‘sites of memory’ around these selected narratives allows for an in-depth exploration of how political ideology intersects with memory, contributing to the ongoing transformation of Turkey’s cultural and political landscape.

W artykule zbadano wykorzystanie pamięci jako narzędzia politycznego przez rząd Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), podkreślając wpływ oficjalnej narracji historycznej na upamiętnienie konkretnych klęsk i zwycięstw, a także jej wpływ na zbiorową tożsamość. W ciągu ostatnich dwóch dekad pod rządami AKP Turcja przeszła transformację kulturową. Transformacja ta nastąpiła poprzez ponowną ocenę islamsko-ottomańskiej przeszłości przy jednoczesnym dystansowaniu się od kemalistycznego sekularyzmu. Przestrzegająca zasad islamu AKP wyartykułowała swój program polityki historycznej poprzez inicjatywę kulturalną inspirowaną neoosmanizmem Turguta Özala. W tym celu w ramach programu kulturalnego opracowano szereg historycznych narracji bazujących na nostalgii za Osmanami, jednocześnie analizując różne aspekty świeckiego paradygmatu kraju. Program ten był realizowany poprzez upamiętnienie narodowej tożsamości, takich jak zdobycie Konstantynopola w 1453 r., a także tworzenie miejsc pamięci, takich jak muzea, parki tematyczne czy meczety. Tworzenie miejsc pamięci wokół wybranych narracji historycznych umożliwia szczegółowe zbadanie, w jaki sposób ideologia polityczna krzyżuje się z pamięcią, przyczyniając się do ciągłej transformacji krajobrazu kulturowego i politycznego Turcji.