Instytucja Vorverfahren a konstrukcja polskiego postępowania odwoławczego

Abstract

Przedmiotem niniejszej dysertacji jest instytucja prawna, która nie występuje w polskim systemie prawnym, a która - jak dotychczas - nie została poddana w polskiej doktrynie prawa administracyjnego wszechstronnej analizie naukowej. Praca traktuje o Vorverfahren, czyli postępowaniu wstępnym, które jest instytucją niemieckiego procesowego prawa administracyjnego. Niniejsza praca ukazuje funkcjonowanie oraz efektywność Vorverfahren. Ocena efektywności tej instytucji stanowi asumpt do rozważań nad przyszłością polskiego postępowania odwoławczego. Rozprawę można podzielić na dwie zasadnicze części. Pierwsza z nich (rozdziały I-III) poświęcone są problematyce instytucji Vorverfahren. Druga część (rozdziały IV-V) dotyczy odwołania i jego przyszłości w rodzimym porządku prawnym. W pracy zweryfikowałam tezę o konieczności przeprowadzenia gruntownej reformy kodeksowego postępowania odwoławczego. W pracy korzystałam z metody komparatystycznej, dogmatycznej i historycznej. Zasadniczym aspektem rozważań w niniejszej pracy uczyniono aspekt teoretyczny, wzbogacony wątkami o praktycznym znaczeniu. W rozprawie przedstawiłam własną propozycję reformy postępowania odwoławczego. Propozycję nowelizacji można określić jako próbę odpowiedzi na pytanie: jaki model weryfikacji aktów administracyjnych mógłby przyjąć polski ustawodawca chcąc zreformować postępowanie odwoławcze? W ostatnich latach podejmowano bowiem pewne próby nowelizacji, nie dysponując jednoznaczną odpowiedzią w jakim kierunku polskie postępowanie odwoławcze powinno ewoluować. Proponowane przeze mnie rozwiązanie obejmuje wykorzystanie doświadczeń niemieckich nie na styku postępowania administracyjnego i sądowej kontroli administracji publicznej, ale jedynie w ramach administracyjnego postępowania odwoławczego.