Streszczenie
Głównym celem artykułu jest udowodnienie, że – wbrew dotąd publikowanym opisom – miejsce akcentu w języku polskim może mieć, w szczególnych przypadkach, funkcję dystynktywną. Odnosi się to realizacji zapożyczeń z języków obcych, mających podobny skład fonetyczny do wyrazów wywodzących się ze staropolskiego lub wyrazów zapożyczonych i całkowicie zasymilowanych. Może w nich dojść – i istotnie czasem dochodzi – do powstania par różniących się wyłącznie miejscem akcentu. Funkcja dystynktywna ujawnia się też wyraźnie i znacznie częściej w syntagmach, gdzie jest pochodną delimitacyjnej i kulminatywnej funkcji miejsca akcentu.