| dc.description.abstract | Autor uwzględnia dwa typy bajki europejskiej: jeden zwięzły, przeważnie
pisany prozą za wzorem bajek ezopowych, drugi rozwinięty, odznaczający się ozdobnym
sposobem narracji, przemieszany z aforyzmami, na wzór bajek orientalnych,
z którymi pisarze europejscy zapoznali się zwłaszcza za pośrednictwem niektórych
przeróbek słynnej Panczatantry, jak Stephanites kai Ichnilates na wschodzie Europy
lub Kalila i Dimna na Zachodzie.
Rzecz znamienna, na którą do tej pory nie zwrócono uwagi: Biernat z Lublina
(znał bajki orientalne) jeszcze przed La Fontaine'em pisał piękne bajki w formie
małego poematu, korzystając z elementów literatury ludowej. Tej tradycji trzymali
się inni pisarze, jak S. Trembecki, M. Kryłow i inni. Natomiast Lessing powrócił
do krótkiej bajki ezopowej pisanej prozą. Bajki Krasickiego są zwięzłe, spointowane,
lecz w sposób oryginalny, na wzór epigramatu starożytnego. Lew Tołstoj
jest autorem pięknych bajek w stylu ezopowym, lecz również bajki odznaczającej
się ozdobnym sposobem narracji opartej na tematach orientalnych.
Czasem pisarze przekładający na swój język ojczysty klasyczne bajki tworzą
w rezultacie własne oryginalne utwory — takie są bajki Adama Mickiewicza, pisarza
rumuńskiego Grigore'a Alexandrescu, a zwłaszcza T. Argheziego, który niedawno
wzbogacił literaturę całkowitą przeróbką La Fontaine'a...
Należy dodać, że intymny nastrój bajki jest zjawiskiem zmiennym. I tak w dobie
klasycyzmu bajka ma treść ironiczno-satyryczną, natomiast w okresie sentymentalizmu
europejskiego często staje się elegią, jak np. u Krasickiego, W. Żukowskiego
i innych. | pl_PL |
