| dc.description.abstract | Praca stanowi próbę nowego sposobu przedstawienia Huxleyowskiego eksperymentu, polegającego
na „umuzykalnieniu powieści”, na tle niektórych współczesnych poglądów estetycznych,
teoretycznomuzycznych, a przede wszystkim teoretycznoliterackich.
W oparciu o poglądy Huxleya na muzykę, szczególnie o podkreślane przez niego ekspresyjne
możliwości muzyki oraz jego koncepcję widzenia i przedstawiania rzeczywistości, autor proponuje
w pierwszej części pracy uzasadnienie tego eksperymentu, jednocześnie przeciwstawiając się niektórym
starszym koncepcjom, które są bądź jednostronne, bądź też odbiegają zbytnio od samej twórczości
pisarza.
Analiza realizacji teorii Huxleya wykazuje, że zasady kompozycji nazwane przez niego wariacją,
modulacją i kontrapunktem realizowane są przy użyciu dobrze znanych technik literackich, które
niejednokrotnie były już wcześniej używane bez powiązania z muzyką. Ponieważ problematyka
„„umuzykalnienia powieści”” okazuje się w tym przypadku pozorna, proponowana jest interpretacja
tego eksperymentu w terminach metaforycznych opisu złożonego i dynamicznego obrazu świata,
który Huxley przedstawiał przy użyciu kombinacji kilku technik czysto literackich, stwarzających
w połączeniu pewną nową kompozycję. Ponieważ teoria Huxleya obejmuje tylko takie aspekty
dzieła literackiego, jak narracja, postaci i czas, nie analizuje się możliwości występowania muzyki
w „warstwie brzmieniowej" dzieła literackiego ani w świecie przedstawionym, mimo iż często są
one przez niego wykorzystywane. Taka próba zdaje się wskazywać na silny wpływ muzyki na pisarza
we wczesnym okresie jego twórczości.
W trzeciej części pracy autor podkreśla konieczność metaforycznego rozumienia problemu
muzyki w literaturze oraz potrzebę badania tego zjawiska w uzasadnionych przypadkach (tj. w przypadku
występowania wyraźnych znaków odnoszących badacza do muzyki), podając kilka możliwych
znaków tego typu. | pl_PL |
