Pokaż uproszczony rekord

dc.contributor.authorAdlard, John
dc.date.accessioned2023-01-16T06:27:42Z
dc.date.available2023-01-16T06:27:42Z
dc.date.issued1968
dc.identifier.issn0084-4446
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11089/45344
dc.description.abstractW historii poezji lata dziewięćdziesiąte zeszłego stulecia w Anglii uważa się zwykle za ślepą uliczkę — okres, który traktuje się jedynie jako intermezzo z występującymi w nim malowniczymi postaciami. W rzeczywistości lata te zapoczątkowały pewne kierunki eksperymentalne, które wniosły poważny wkład do rozwoju form poezji współczesnej. Artykuł niniejszy poświęcono jednemu z tych eksperymentalnych kierunków. Synestezja jest pomieszaniem różnych wrażeń zmysłowych i „pomieszaniem sztuk”. Wykorzystanie tego przez Gautiera i Symbolistów wcześniej już pociągało niektórych poetów okresu średniowiktoriańskiego. Whistler nadał swoim obrazom nazwy utworów muzycznych. Synestezja w języku poetów lat dziewięćdziesiątych jest przeważnie niczym więcej jak afektacją; to samo można powiedzieć o synestezji u Edyty Sitwell, a niekiedy także u Cecila Day Lewisa. Twórcze jej wykorzystanie znajdujemy dopiero w utworach Laurie Lee. Ciekawe jest zastosowanie synestezji u Hopkinsa. Henley użył formy muzycznej w poemacie London Voluntaries (1893). Pół wieku później Eliot wydał Four Quartets, wygłosiwszy uprzednio wykład o użyteczności studiów muzycznych dla poetów. Symons i Wilde (w pewnym stopniu zapowiadający Imażystów) próbowali „malować wierszem”. Za ich przykładem poszedł Laurie Lee, osiągając znacznie lepszy efekt artystyczny. W latach dziewięćdziesiątych pewien związek z synestezją miało poszukiwanie nowej sztuki — lub najwyższej sztuki — przez połączenie w jedno, dwóch lub więcej, odrębnych sztuk. Poszukiwanie to zostało wznowione w dzisiejszej Anglii. Ponadto synestezja jest w chwili obecnej przedmiotem pewnych bardzo kontrowersyjnych badań. Bohater Symonsa, Krystian Trevalga, widział muzykę, którą skomponował. Dzięki eksperymentom ze stosowaniem narkotyków rozszerzających zakres świadomości dzisiejsi artyści widzą dźwięki i słyszą zapachy. Przypuszcza się, że takie eksperymenty pozwolą wniknąć w istotę procesu twórczego i umożliwią ekspansję świadomości już bez stosowania środków narkotycznych.pl_PL
dc.language.isoenpl_PL
dc.publisherŁódzkie Towarzystwo Naukowe; Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiupl_PL
dc.relation.ispartofseriesZagadnienia Rodzajów Literackich;1
dc.subjectsynaesthesiapl_PL
dc.subjectEnglish Eighteen-Ninetiespl_PL
dc.subjectpoetrypl_PL
dc.titleSynaesthesia in the Nineties and beyondpl_PL
dc.title.alternativeSynestezja w poezji angielskiej lat dziewięćdziesiątych i późniejszejpl_PL
dc.typeArticlepl_PL
dc.page.number60-69pl_PL
dc.identifier.eissn2451-0335
dc.relation.volume11pl_PL
dc.contributor.translatorBiedrzycka, Halina
dc.disciplineliteraturoznawstwopl_PL


Pliki tej pozycji

Thumbnail

Pozycja umieszczona jest w następujących kolekcjach

Pokaż uproszczony rekord