| dc.description.abstract | Sukces reżysera Roger Planchon w teatrze miejskim w Villeurbanne, powodzenie ostatniej
sztuki znanego autora Armand Salacrou, Boulevard Durand, i dyskusje wciąż żywe wokół dzieła
Jean Vilar w Narodowym Teatrze Ludowym — oto znamiona współczesnego ruchu, zmierzającego do utworzenia we Francji teatrów popularnych, czyli teatrów ludowych. Jest to najciekawsze
zjawisko działalności teatralnej w okresie po drugiej wojnie światowej. Dla kogo przeznaczony jest
ten teatr? Jak postępować, żeby sprowadzić do teatru tę publiczność, która go nie zna, a wychowana
jest na widowisku filmowym? Gdzie ma być umieszczony teatr popularny, czyli teatr
ludowy? Jaka powinna być architektura sali teatralnej i sceny? Jak należy przyjmować taką
publiczność w teatrze? Jaki wybierać repertuar? Jak go podać? W jakim „oświetleniu* (perspektywie)?
Czy to nowe audytorium pobudzi nowych autorów, stworzy nowe formy dramatyczne,
nową scenografię? Czy taki teatr, wymagający olbrzymich kosztów, będzie się mógł utrzymać bez
ofiarnej i niczym nie uwarunkowanej pomocy państwa i zarządów miejskich? I czy w końcu
jedynie takie teatry popularne, czyli teatry ludowe, utrzymają się w kraju, czego by sobie życzył
i w co wierzy Jean Vilar? | pl_PL |
