| dc.description.abstract | Badanie porównawcze utworów Honoriusza Balzaka i Williama Faulknera otwiera szerokie
perspektywy, lecz przedmiotem, który najbardziej nadaje się do porównania u tych dwóch autorów,
jest ogólny model ich dzieł, czyli dokładnie to, co okazuje się główną przeszkodą w skutecznym komentowaniu
tego specyficznego przedmiotu badań anglo-francuskich. Błąd leży w skłonności wielu
krytyków do określania Balzaka jako pisarza „nieorganicznego”, którego „,racjonalne” traktowanie
jego fikcji nie pozwala porównać go z „natchnionym” twórcą „organicznej”” sagi Yoknapatawpha.
Jeśli Balzak dążył do bardziej krytycznego podejścia do swojej twórczości, podczas gdy Faulkner
zwykle zaprzeczał, jakoby jego prace były rezultatem planowych zamierzeń, to analiza ich dzieł,
jak również oświadczeń spoza ich kręgu wykazuje, że wysuwanie inspiracji i racjonalności jest niewskazane
dla interpretacji procesu twórczego obu autorów. Opozycji ich postaw w stosunku do ich
utworów należy się raczej doszukiwać w uderzającej różnicy między ich koncepcjami artysty: podczas
gdy Balzak jest zaabsorbowany formułowaniem ogólnej estetyki podkreślającej tragiczny paradoks
geniusza i postaci fikcyjnych, to Faulkner interesuje się podstawową zasadą moralności
artysty i jego akceptacją tradycyjnych rozróżnień między dobrem i złem. Różnica ta jednak w niczym
nie umniejsza faktu, że w dziełach tak Balzaka, jak i Faulknera ujawnia się samorodny kosmos,
którego istota wynika ze sposobu spojrzenia obu autorów na dramat namiętnego serca szukającego
spełnienia we współczesnym świecie. | pl_PL |
