| dc.description.abstract | Dziady Mickiewicza — poemat dramatyczny złożony z trzech części — przepowiadają nadejście
nowego tysiąclecia, nowej epoki, ery duchowości zakorzenionej w tradycji. Pierwsza
część Dziadów (przez Mickiewicza oznaczona jako część II) w formie udramatyzowanej ukazuje
bankructwo przeszłości: duchowość wspierała się bowiem na fałszywym wyobrażeniu ideału niewinności
(zjawa dwojga dzieci), na okrutnej dla poddanych racji postępowania (widmo pana),
na „życiu nie dla świata” (dziewczyna). W części drugiej (u Mickiewicza część IV) Gustaw rozwiązań
dla czasu teraźniejszego, tj. okresu romantyzmu, poszukuje w przeszłości: duch winien
być wieszczy, a nie pobożny (godzina Miłości); winien wspierać się na samopoświęceniu, nie
na przepisach prawa (godzina Rozpaczy); powinien być ziemski, a nie spoza Świata (godzina
Przestrogi). Konrad w części III pojawia się, aby zdemaskować „,grzeszność” rozwiązań Gustawa
i odpokutować za nią. Staje się — poprzez sceny z widzeniem Ewy i Księdza Piotra — wieszczym
symbolem nadejścia nowego Zbawiciela. Sceny końcowe zapowiadają Sąd Ostateczny: wtedy
siły Szatana same się unicestwią, człowiek zrzuci z siebie wszelką polityczną i duchową niewolę,
a ludziom przywrócona zostanie wiara. | pl_PL |
