| dc.description.abstract | Wychodzimy w tej pracy z założenia, iż przekład tekstu poetyckiego jest wytworem
estetycznym. Zgodnie z założeniami czeskiego i słowackiego strukturalizmu (Jan Mukafovsky,
Mikulas Bakoś oraz ich uczniowie Milan Janković, Miroslav Ćervenka, Franti-
Sek Miko) pojmujemy dzieło literackie jako dynamiczną strukturę z dominującą funkcją
estetyczną, która wypływa z jego szczególnej organizacji. Specyfika artefaktu estetycznego
wytwarzana jest w systemie relacji zachodzących między poszczególnymi elementami
tekstu (eufonia, rym, rytm, obraz poetycki), elementami poezjotwórczymi, językowymi
oraz semantycznymi. Sztuka tłumaczenia tekstów poetyckich polega na strukturalizacji
złożonej sieci związków wewnętrznych oryginału w nową niepowtarzalną
strukturę przekładu, który tworzy fikcję oryginału w zróżnicowanym środowisku kultury,
języka, artystycznej, historycznej, filozoficznej oraz religijnej tradycji przy jednoczesnym
zachowaniu indywidualnych rysów stylu autorskiego. Przesłanką wytworzenia
funkcjonalnej fikcji estetycznej jest twórcza sprawność tłumacza uwarunkowana znajomością
kontekstu literatury, w której przekład zacznie funkcjonować. Badanie poszczególnych
płaszczyzn oryginalnego i tłumaczonego poetyckiego tekstu ewokuje specyficzną
metodologię w kontekstach rodzimej literackiej tradycji. Perspektywę dla dalszych
badań nad przekładem (przede wszystkim tłumaczenia poezji) widzielibyśmy w możliwościach
zastosowania metod semantyki językowej oraz teorii tekstu, która pozwala na
znalezienie głębszych związków między sensem a formą. | pl_PL |
