| dc.description.abstract | W pracy tej autor starał się zarysować i przebadać pewne wybrane problemy,
które powstają przy próbach wyprowadzenia romansu średniowiecznego, a w szczególności
tzw. „pieśni bretońskiej”, z tradycji ludowej, a zwłaszcza z tzw. „baśni
magicznej”. Szczególnym przedmiotem zainteresowania autora są formy, jakie tzw.
„miłość dworska” oraz etos rycerski przybierają na gruncie „pieśni bretońskiej”,
oraz możliwość przynajmniej częściowego wyprowadzenia tych form z tradycji
„baśni magicznej”. W rezultacie badań autora wydaje się możliwe zdefiniowanie
„pieśni bretońskiej” jako gatunku, w którym charakterystyczny dla średniowiecznej
kultury dworskiej arystokratyzm i feminizm występują w ścisłym związku z poetyką
„baśni magicznej”, tak iż widoczne są transformacje typowych elementów „baśni
magicznej” w duchu kultury dworskiej, jak również znacząco selektywne podejście
autorów „pieśni bretońskiej” do tradycji baśniowej. Autor sugeruje również przydatność
badań nad „baśnią magiczną” do poznania źródeł kultury dworskiej i etosu
rycerskiego w ogóle, a to ze względu na szczególny „arystokratyzm” jaki wyróżnia
„baśń magiczną” pośród innych rodzajów opowiadań ludowych.
Autor dokonuje swych analiz przede wszystkim na średniowiecznych romansach
angielskich takich jak: Sir Launfal, Sir Degare, czy Emare, uwzględnia jednak również
„pieśni bretońskie” autorstwa francuskiej poetki Marie de France. W odniesieniu
do „baśni magicznej” autor opiera się przede wszystkim na dorobku szwajcarskiego
teoretyka baśni, Maxa Lüthiego. | pl_PL |
