"Popeye" Roberta Altmana jako antymusical

Abstract

Autorka analizuje film Roberta Altmana „Popeye” (1980), stosując wyznaczniki gatunkowe klasycznego musicalu sformułowane przez Ricka Altmana. Zwraca uwagę na fakt, iż wykształcony przez reżysera autorski styl – zwłaszcza polifoniczność warstwy dźwiękowej – generuje dystans odbiorczy, stojący w kontrze z immersyjnym charakterem musicalu. Ze względu na schemat fabularny film wpisuje się raczej w tradycję westernu odwołując się przy tym również do – kolejnego, amerykańskiego na wskroś gatunku – slapsticku. To wielopoziomowe rozbicie „musicalowego realizmu” wraz postulowaną przez autorkę konstytutywną dla musicalu kategorią „rozrywkowości” rozumianej jako przyjemność płynącą z podziwiania dobrze wykonanej artystycznej roboty, stanowią powód dla którego film można by określić raczej mianem antymusicalu.

The author analyses Robert Altman’s movie “Popeye” (1980) using genre determinants enunciated by Rick Altman for classical musical, pointing out the fact that director’s auteur style – especially polyphonic hubbub in soundscape – clashes with musical’s immersive character. Narrative scheme visible in the movie would rather suggest its affiliation with Western genre and visual gags strongly invoke another thoroughly American tradition – slapstick. This negation of “musical reality” paired with “entertainess” – category proposed by the author as distinctive for the genre and understood as a pleasurable result of experiencing something that can be considered as artistically well executed – are the reason to call Popeye an anti-musical rather than a musical.