Starość czasem samorealizacji – subiektywne i obiektywne postrzeganie zjawiska

Abstract

Tekst pokazuje starość, czas i samorealizację jako trzy kategorie powiązane ze sobą, bardzo ważne w gerontologii społecznej. Zjawiska te mają subiektywny oraz obiektywny charakter i choć samorealizacja łączy się z podmiotowym, subiektywnym sposobem jej osiągania, to jednak w różny sposób wspomagana uzyskuje ogólniejsze, bardziej zobiektywizowane znaczenie. Potrzeba samorealizacji jest celem ludzkiego życia uzyskiwanym przez ludzi dorosłych, nierzadko dopiero starszych, za sprawą różnorodnych form własnej aktywności oraz programów ich wspomagających o zasięgu lokalnym i ogólnokrajowym. Projekty te są ważne w dobie dynamicznie starzejącego się polskiego społeczeństwa. Podane przykłady konkretnych działań seniorów dowodzą, że rozwój człowieka może następować w ciągu całego życia i dotyczyć jego wielu obszarów.

This paper shows the old age, time and self-realization as three categories linked to one other; they are very important in social gerontology. These phenomena are both subjective and objective in nature. Although self-realization is combined with an individual, subjective way of achieving it, while supported in various ways, it gets a broader, more objectified meaning. The need for self-realization is the goal of human life. It is obtained by adults, often quite elderly, through various forms of self-activity and supporting programs on local and national level. These projects are important in an era of rapidly aging Polish population. The examples of specific actions taken by seniors prove that human development can occur throughout life and it concerns many of its areas.