Show simple item record

dc.contributor.authorHasiuk, Magdalena
dc.contributor.editorDesperak, Izabela
dc.contributor.editorKuźma, Inga
dc.date.accessioned2022-03-18T15:10:48Z
dc.date.available2022-03-18T15:10:48Z
dc.date.issued2015
dc.identifier.citationHasiuk M., „Ni to kobieta z ludu, ni to zbrojna rycerka” – o liderkach polskich teatrów więziennych. Siedem głosów, [w:] Kobiety niepokorne. Reformatorki – buntowniczki – rewolucjonistki, Desperak I., Kuźma I. (red.), Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015, s. 301-326, https://doi.org/10.18778/7969-873-8.26pl_PL
dc.identifier.isbn978-83-7969-873-8
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11089/41262
dc.description.abstractThe text presents the approaches of seven women who while working or cooperating with prison officers conduct theatre activities in prisons or probation centres. Among them there are ‘uniformed women’ – the functionary and the nun; ‘institutionalized ones’ – those professionally involved with the theatre – the actress, the playwright and the director and the community workers who after completing drama studies devoted themselves to community arts projects. ‘My heroines’ following in Antygona’s footsteps introduce into prisons, which are the structures of oppression, the element of revolt without a riot. Their ‘disobedience’ (after Jacques Derrida) manifests itself in as different ways as their attitudes.pl_PL
dc.description.abstractTekst prezentuje postawy siedmiu kobiet pracujących (współpracujących) ze służbą więzienną i realizujących w polskich zakładach karnych i aresztach śledczych działania teatralne. Wśród liderek polskich teatrów więziennych są: „kobiety zuniformizowane” (funkcjonariuszka i siostra zakonna), kobiety zinstytucjonalizowane (teatralnie) – zawodowo związane z teatrem (aktorka, dramaturżka i reżyserka) i społecznice, które choć posiadają wykształcenie teatralne, życie zawodowe związały z realizacją projektów artystyczno-społecznych. „Moje bohaterki”, podążając śladem Antygony, wnoszą do więzień – pewnych siebie „struktur przemocy” – element buntu bez buntu. Ich różnie manifestowana „nie-pokora” (za Jacques’em Derridą), stanowi esencję różnie realizowanych postaw.pl_PL
dc.description.sponsorshipUdostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00.pl_PL
dc.language.isoplpl_PL
dc.publisherWydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiegopl_PL
dc.relation.ispartofDesperak I., Kuźma I. (red.), Kobiety niepokorne. Reformatorki – buntowniczki – rewolucjonistki, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2015;
dc.relation.ispartofseriesOblicza Feminizmu;
dc.rightsAttribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Międzynarodowe*
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/*
dc.subjectprison theatrepl_PL
dc.subjectfeminismpl_PL
dc.subjectart therapypl_PL
dc.subjectteatr więziennypl_PL
dc.subjectfeminizmpl_PL
dc.subjectarteterapiapl_PL
dc.title„Ni to kobieta z ludu, ni to zbrojna rycerka” – o liderkach polskich teatrów więziennych. Siedem głosówpl_PL
dc.typeBook chapterpl_PL
dc.rights.holder© Copyright by Authors, Łódź 2015; © Copyright for this edition by Uniwersytet Łódzki, Łódź 2015pl_PL
dc.page.number301-326pl_PL
dc.contributor.authorAffiliationInstytut Sztuki PAN, Warszawapl_PL
dc.identifier.eisbn978-83-7969-963-6
dc.contributor.authorBiographicalnoteMagdalena Hasiuk – adiunkt w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie. Wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie na Wydziale Wiedzy o Teatrze. Absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 2008 roku uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy „Dramat w laboratorium teatralnym Ariane Mnouchkine” (promotor prof. nadzw. dr hab. Kazimierz Kowalewicz). Zainteresowania badawcze koncentruje wokół teorii i praktyki teatru XX w., a przede wszystkim wokół zagadnień dotyczących laboratoriów teatralnych oraz społecznego oddziaływania sztuki teatru. Autorka pierwszej w Polsce monografii poświęconej polskiemu teatrowi więziennemu pt. „Okrutnie dziwna strona” świata. Wokół teatru więziennego (2015). Tłumaczka książki Jacquesa Lecoqa „Ciało poetyckie”. Autorka artykułów naukowych, szkiców krytycznych oraz licznych recenzji publikowanych w tomach zbiorowych oraz periodykach polskich i zagranicznych. W 2001 roku za działalność krytyczną otrzymała nagrodę „Złotego Pióra im. Jerzego Katarasińskiego”.pl_PL
dc.referencesArmel A., Du mot à la vie: un dialogue entre Jacques Derrida et Hélène Cixous, „Magazine Littéraire” 2004, nr 430.pl_PL
dc.referencesBarba E., Teatr. Samotność. Rzemiosło. Bunt, przeł. G. Godlewski, I. Kurz, M. Litwinowicz-Droździel, Instytut Kultury Polskiej, Uniwersytet Warszawski, Warszawa 2003.pl_PL
dc.referencesBesançon A., Le premier livre de „La Sorcière”, [w:] Histoire et expérience du moi, Flammarion, Paris 1971.pl_PL
dc.referencesDerrida J., Przebaczyć – nieprzebaczalne i nieprzedawnialne, przeł. U. Hrehorowicz, „Pryncypia” 1999, t. XXIV–XXV.pl_PL
dc.referencesGrotowski J., Tu es le fils de quelqu’un, [w:] Teksty zebrane, Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Wrocław, Warszawa 2012.pl_PL
dc.referencesHeritage P., Rebellion and Theatre in Brazilian Prison. An Historical Footnote, [w:] J. Thompson (ed.), Prison Theatre: Perspectives and Practices, Jessica Kingsley Publishers, London 1998.pl_PL
dc.referencesHobsbawm E., Sexe, symboles, vêtements et socialisme, „Actes de la Recherche en Sciences Sociales” 1973, nr 23.pl_PL
dc.referencesJanion M., Kobiety i duch inności, Sic!, Warszawa 2006.pl_PL
dc.referencesJaworska J., Bezwstyd. Rozmowa z Magdą Fertacz i Łukaszem Chotkowskim, „Dialog” 2014, nr 9.pl_PL
dc.referencesKarpiuk, Nikt nie byłby mną lepiej. Koncert – sztuka napisana w więzieniu, „Newsweek” 2014, 17 października 2014 http://kultura.newsweek.pl/sztuka-teatralna-napisana-w-wiezieniu-nikt-nie-bylby-mna-lepiej-,artykuly,349112,1.html dostęp 14 lipca 2015 roku.pl_PL
dc.referencesKłoś A., Przed premierą spektaklu „Zakazane twarze”, „Gazeta Wyborcza Stołeczna” 2004, nr 286 – http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,34861,2432125.html [dostęp 5 sierpnia 2015].pl_PL
dc.referencesKrąpiec M.A. (OP), Teatr jako sposób życia człowieka, „Człowiek w Kulturze” 1999, nr 12, s. 9 i n.pl_PL
dc.referencesPerrot M., De Marianne à Lulu. Les images de la femme, „Le Débat” 1980, nr 3.pl_PL
dc.referencesSpivak G.Ch., Negocjacje ze strukturami przemocy, przeł. A Górny, [w:] S. Harasym (red.), Strategie postkolonialne, przeł. A. Górny, M. Kropiwnicki, J. Majmurek, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa 2011.pl_PL
dc.referencesŚwirszczyńska A., Bunt, [w:] Wybór wierszy, Czytelnik, Warszawa 1980, s. 206.pl_PL
dc.referencesŚwiontek S., Modele aktorstwa XX wieku, [w:] E. Udalska (red.), Aktor w kulturze współczesnej, Fundacja Astronomii Polskiej, Warszawa 1994.pl_PL
dc.referencesVasseur V., Médecin-chef à la prison de la Santé, Le Cherche Midi, Paris 2000.pl_PL
dc.referenceshttps://www.youtube.com/watch?v=gbnwylKNgSk [dostęp 15 lipca 2015].pl_PL
dc.identifier.doi10.18778/7969-873-8.26
dc.disciplinenauki socjologicznepl_PL


Files in this item

Thumbnail
Thumbnail
Thumbnail

This item appears in the following Collection(s)

Show simple item record

Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Międzynarodowe
Except where otherwise noted, this item's license is described as Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Międzynarodowe