O arabskich kobietach okiem Nadine Labaki

Abstract

Nadine Labaki is one of the best-known female filmmakers and actor in the Arab world. Labaki’s fame has reached Poland as well as other European countries. Her film “Carmel” released in 2007 has many fans – especially female – while her second movie – “Where do we go now?” (2011) was broadcasted in Polish Arthouse Cinemas Network where it has received very enthusiastic reviews. Labaki, born in Beirut, graduated from Saint Joseph University in Beirut, where she studied in the Audiovisual Art Department. Her graduation film ’11 Rout Pasteur’ won the Best Short Film Award at the Biennale of Arab Cinema at the Arab World Institute in Paris in 1997. Labaki’s films tell the story of women – heroines in the male world. This warm and humorous works show the great strength hidden in Lebanese women who are fighting relentlessly against the patriarchal reality in small villages in Lebanon. Labaki is careful observer, but on the other hand, she manages to keep the distance that allows her to describe her homeland with suitable objectivity. In this paper, author presents Labaki’s films in context of stereotypes and taboos that are still noticeable in patriarchal culture in modern Lebanon.

Nadine Labaki to jedna z niewielu reżyserek i aktorek arabskich, o ile nie jedyna, której sława dotarła także do Polski. Jej film „Karmel” (2007) doczekał się wiernego grona wielbicieli – choć raczej wielbicielek, a film „Dokąd teraz?” (2011) wyświetlany był w polskich kinach studyjnych, zbierając wiele pozytywnych recenzji. Labaki, urodzona w Bejrucie, ukończyła tamtejszy Uniwersytet Świętego Józefa na Wydziale Studiów Audiowizualnych, zaś jej film dyplomowy zdobył w 1997 roku nagrodę dla najlepszego filmu krótkometrażowego na Biennale Kina Arabskiego w Instytucie Świata Arabskiego w Paryżu. Filmy Labaki traktują o kobietach – bohaterkach w świecie mężczyzn. Niezwykle ciepłe i humorystyczne obrazy ukazują ogromną siłę, która tkwi w libańskich kobietach, nieustępliwie toczących małe wojny w patriarchalnej rzeczywistości małych wiosek. Reżyserka jest z jednej strony wnikliwą obserwatorką, z drugiej zaś udaje jej się zachować dystans, który pomaga opisywać rodzinny kraj. W tekście omówiona zostaje filmowa twórczość Labaki odczytana w kontekście stereotypów i tabu obecnego we współczesnej patriarchalnej kulturze Libanu.