Pronunciation in Teaching English: The case of Polish secondary school learners

Abstract

Rosnąca potrzeba komunikacji międzynarodowej znacznie wzmocniła ostatnio rolę języka angielskiego jako ‘lingua franca’, zwłaszcza że nie powiodły się próby wprowadzenia sztucznego języka (Esperanto) w celu porozumiewania się. Ogromna liczba uczących się języka angielskiego na świecie skłania do poszukiwania lepszych i bardziej wydajnych technik i metod uczenia, które ułatwią i przyspieszą proces poznawania języka. Wymowa stanowi niewątpliwie jeden z najważniejszych elementów komunikacji ustnej. Jakość i poprawność wymowy wpływają w znacznym stopniu na zrozumiałość i przystępność wypowiedzi. Niejednokrotnie błędy w wymowie, częściej niż leksykalne lub gramatyczne, prowadzą do zerwania komunikacji, lub nieporozumień pomiędzy interlokutorami. Dydaktyka wymowy, jako nieodłącznego aspektu umiejętności mówienia, stanowi przedmiot niniejszej rozprawy doktorskiej. Jak dotąd większość badań naukowych koncentrowała się na uczeniu wymowy języka angielskiego jako drugiego (ESL) lub na uczeniu wymowy i postrzeganiu jej znaczenia wśród studentów filologii angielskiej. Intencją autora jest zbadanie środowiska polskiej szkoły średniej (liceum) oraz potrzeb i poglądów uczniów w zakresie wymowy. Złożoność dokonanego badania oraz możliwość porównania oczekiwań i opinii uczniów z wynikami i analizą ich nagrań pozwalają twierdzić, że wnioski wpisują się w debatę dotyczącą uczenia się i nauczania wymowy, analizy potrzeb uczniów oraz ich przekonań dotyczących znaczenia właściwej wymowy.