Skuteczność programu Learning Breakthrough w terapii dysleksji rozwojowej

Abstract

Developmental dyslexia is a disorder that involves reading and writing skills of young individuals. Numerous hypotheses have been proposed to explain its origins. One of them is the theory of cerebellar deficit, which assumes that the major factor impeding the process of learning to read and write is a dysfunction in anatomy and functioning of the cerebellum, which results in some deficits in the automation process. For several years, there have been performed studies aimed at the construction of effective therapeutic tools. Yet, at present, convincing evidence for the effectiveness of these tools is lacking. In the current study the effectiveness of the Learning Breakthrough therapeutic program was examined. There were used four reading tests to be done twice – before and after a 4-month training. An improvement on reading tests was expected in the experimental group only. However, no significant differences between pretests and posttests and between the experimental group and the control one, were observed. These findings suggest that the therapeutic intervention have not improved the level of reading in the dyslexics.

Dysleksja rozwojowa to zaburzenie związane z trudnościami w czytaniu i pisaniu. W literaturze przedmiotu istnieje wiele hipotez mających na celu wyjaśnienie jego przyczyn. Jedną z nich jest teoria deficytu móżdżkowego. Zakłada ona, że głównym czynnikiem utrudniającym proces nauki czytania i pisania są dysfunkcje w budowie oraz funkcjonowaniu móżdżku, czego konsekwencją są deficyty procesu automatyzacji. Od kilku lat prowadzi się badania zmierzające do stworzenia narzędzi terapeutycznych pomocnych w niwelowaniu trudności obserwowanych u osób dyslektycznych. W chwili obecnej brakuje jednak przekonujących dowodów na temat ich skuteczności. Celem przeprowadzonego badania była ocena efektywności programu terapeutycznego Learning Breakthrough. W tym celu posłużono się czterema testami czytania, które wykonywane były dwukrotnie – przed i po 4-miesięcznym treningu. Oczekiwano poprawy wykonania testów czytania tylko u uczestników z grupy eksperymentalnej. Jednakże analiza statystyczna nie ujawniła żadnych istotnych różnic między wynikami otrzymanymi w preteście i postteście, tak pomiędzy grupą eksperymentalną, jak też i kontrolną. Uzyskane rezultaty sugerują, że interwencja terapeutyczna nie poprawiła poziomu czytania u osób dyslektycznych.