Поворот в международных отношениях в 1933 г. и советская политика безопасности

Abstract

W artykule autor omawia działania dyplomacji radzieckiej w nowej sytuacji zaistniałej w stosunkach międzynarodowych po dojściu faszyzmu hitlerowskiego do władzy. W pierwszych miesiącach po zdobyciu fotela kanclerskiego przez Hitlera Moskwa nie dawała żadnych powodów do zmiany kursu polityki zagranicznej Berlina wobec ZSRR, mimo widocznych antyradzieckich akcentów i demonstracji politycznej ze strony Niemiec. Zmianę kursu polityki zagranicznej wobec Niemiec ogłosił Stalin dopiero na XVII Zjeździe WKP(b) w styczniu 1934 r. wychodząc z założenia, iż nowa polityka zagraniczna Niemiec rzeczywiście zagraża Związkowi Radzieckiemu. Tematem nr 1 nowej radzieckiej strategii było podejmowanie akcji na rzecz utrzymania systemu wersalskiego, co było przekreśleniem dotychczas lansowanej tezy o „grabieżczym pokoju wersalskim". W związku z tym nowego wymiaru nabrał problem tzw. „Wschodniego Locarno”. Następnie autor omawia m. in. próby współpracy ZSRR z Polską i Francją, inicjatywę podpisania paktu zbiorowego bezpieczeństwa w rejonie Oceanu Spokojnego i nawiązanie stosunków dyplomatycznych między USA a ZSRR. Przedstawia materiały z których wynika, że np. Niemcy już w końcu 1933 r. dążyły do zawarcia sojuszu z Anglią, aby „urzeczywistnić grabieżcze plany we Wschodniej Europie”. Zdaniem autora wtedy to zapoczątkowano proces, który doprowadził do polityki monachijskiej.