Abstract
Zamierzeniem prezentowanej tu dysertacji jest wypełnienie pewnej luki w polskim piśmiennictwie naukowym dotyczącym roli koncepcji paryskiej „Kultury” w polityce zagranicznej III RP. Choć niemalże w każdej dyskusji dotyczącej stosunków Polski ze wschodnimi sąsiadami pada nazwisko Jerzego Giedroycia lub Juliusza Mieroszewskiego, a największe partie polityczne powołują się na wierność ideom powstałym w Maisons-Laffitte, to wciąż brakuje kompleksowego opracowania badającego, jak w praktyce polskiej polityki zagranicznej wygląda implementacja idei paryskiej „Kultury”. O ile bowiem sfera deklaracji decydentów jest jednoznaczna, tak konkretne działania polityczne mogą budzić wątpliwości.