Streszczenie
Celem artykułu jest przedstawienie sytuacji rodziców osób niepełnosprawnych w kontekście spostrzegania przyszłości oraz zwrócenie uwagi na znaczenie orientacji temporalnej rodzica i jego
myślenia o przyszłości w procesie rehabilitacji dziecka. Motywacyjny model lęku i nadziei Z. Zaleskiego
oraz koncepcje żałoby i model chronicznego smutku S. Olshanskyʼego stały się punktem wyjścia do dyskusji o zaangażowaniu rodziców w oddziaływania rehabilitacyjne wobec niepełnosprawnych dzieci.