La situation des etablissements industriels a Łódź dans les annees de la Seconde Guerre mondiale
Streszczenie
Z chwilą okupacji miasta, niemieckie władze wojskowe dążyły do uruchomienia
średnich i wielkich zakładów przemysłowych. Jednakże niedostatek surowców,
zwłaszcza włókienniczych, był powodem, iż łódzki przemysł mógł pracować w ograniczonych
rozmiarach. Część łódzkich zapasów surowcowych zostało wywiezionych
do Rzeszy.
W pierwszych miesiącach okupacji nastąpiły radykalne zmiany własnościowe
w łódzkim przemyśle. Przedsiębiorstwa polskie i żydowskie zostały skonfiskowane
i przeszły w ręce НТО, a następnie stopniowo były przekazywane Niemcom na
własność. W 1943 r. ok. 2/3 wszystkich fabryk w Łodzi było niemiecką własnością
prywatną, pozostałe znajdowały się jeszcze pod administracją państwową. Dokonane zostały także zmiany w strukturze wielkościowej i gałęziowej łódzkiego
przemysłu. Generalnie okupanci likwidowali zakłady małe oraz zbędne dla
gospodarki III Rzeszy, tworząc częściowo w ich miejsce zakłady nowe o innym
profilu produkcji. Przeprowadzano także komasacje przedsiębiorstw. W rezultacie
tych działań liczba czynnych zakładów w Łodzi zmniejszyła się z ok. 2600 przed
wybuchem wojny do 554 w końcu 1943 r. Natomiast liczba zatrudnionych w nich
z ok. 115 tys. do ok. 103 tys. Nastąpiła więc na dużą skalę koncentracja przemysłu
łódzkiego.
Produkcja włókiennicza Łodzi była w 1943 r. o 60% niższa od poziomu przedwojennego. Zwiększyła się natomiast produkcja przemysłów: metalowego, maszynowego,
elektrycznego, chemicznego i odzieżowego, gdyż okupanci w budynkach fabryk
włókienniczych otwierali zakłady tych gałęzi przemysłu.
W 1944 r. wiele urządzeń produkcyjnych łódzkich fabryk ewakuowano do Rzeszy.
Likwidowano zwłaszcza fabryki nowo otwarte, produkujące sprzęt zbrojeniowy.
W ciągu tego roku zatrudnienie w łódzkich fabrykach zmniejszyło się o połowę.
Collections