“Dung? What would we want with a dung, at our time of life?” Lost Sexuality and the Issue of Procreation in Samuel Beckett’s Plays
Streszczenie
Charakterystyczną cechą twórczości Samuela Becketta jest ukazanie postaci w końcowym
etapie ich żyda. Pesymistyczna wizja nieuchronnego zbliżania się do śmierci naznaczona jest
cierpieniem i fizycznym niszczeniem, które według irlandzkiego pisarza miało stanowić swoistą
pokutę ludzkości za grzech narodzin. Czas wywiera zgubny wpływ na jednostki przedstawione
w sztukach Becketta. Obarczone niedoskonałą powłoką cielesną, stanowiącą ich doczesne
więzienie, starzejące się postaci ulegają stopniowej degradacji, co znajduje swoje wyraźne
odzwierciedlenie także w ich cielesności, nękanej chorobami, niesprawnością, powolnym rozkładem
i zatratą witalności. Niniejszy artykuł poddaje analizie problem utraty seksualności
w całokształcie twórczości dramatycznej Becketta. Przekrojowy charakter pracy ma na celu
wykazanie fundamentalnych różnic pomiędzy sposobami ukazania płci w wybranych dziełach
Irlandczyka. Są one osadzone w dosyć stereotypowym postrzeganiu kobiet jako jednostek
bardziej emocjonalnych oraz bliżej związanych z ideą prokreacji utożsamianą z mitem życiodajnej
bogini matki, w przeciwieństwie do bardziej racjonalnych mężczyzn, w wielu przypadkach
wyrażających hedonistyczne podejście do czynności seksualnych i wyrażających bardziej lub
mniej świadomy lęk przed posiadaniem potomstwa. W artykule przedstawione zostały także
konsekwencje wynikające z powyższych, przeciwstawnych koncepcji męskości i kobiecości,
znajdujące swoje odzwierciedlenie zarówno w sztukach, jak i w filozofii Becketta.
Collections